kami membaca sebuah blog.
Blog yang dipunyai oleh seorang yang sangat gigih
menuntut ilmu di negara orang.
Suami nya ditinggalkan di tanah air.
Saya beritahu cik abang,
"Abang, kalau PhD kan,
3 tahun kot baru boleh habis paling kurang."
Cik abang membalas,
"Ntah .. ye kot! Kalau kat oversea,
kena duk 3 tahun laaa tinggal Malaysia."
Selamba sahaja saya menjawab,
"Ye lah.. Tapi, kalau owang laaaaaaa..
Ambil masa 4 tahun laaaa paling kurang."
Cik abang bertanya pula,
"Kenapa?"
Saya menjawab,
"Setahun yang pertama tu masa untuk menangis.
Tiga tahun lepas tu, baru boleh start belajar!"
HAHAHAHAH..
Saya kagum dengan
orang yang study di luar negara.
Tinggalkan keluarga semua.
Saya?
Walaupun saya teringin,
tapi saya langsung tak yakin
yang saya boleh buat macam tu.
Baru beberapa bulan kebelakangan ini je pun,
saya meninggalkan Serdang
untuk kembali bekerja ke Terengganu
tanpa menangis di dalam kereta.
Kalau tidak, hishhhhhhhh.. meleleh je!
Sampai cik abng tak tahu nak pujuk macam mana dah!
Gambar yang tidak ada kena mengena dengan entri ini.
Eh..
tetiba je nak ajak cik abang pi mandi sungai esok!
Tentu nyaman..................................
tetiba je nak ajak cik abang pi mandi sungai esok!
Tentu nyaman..................................
4 comments:
banyal faktor nak kena kira ain klu nak belajo kat laur negara.
maybe kawan tu takde ank kot?!
that's why dia tgglkan somi.
tpi kat sini ramai para isteri bwk somi sbb ade peruntukan utk somi.
n klu ade ank pun ade jugak peruntukan.
klu ayulah kan..
in case takde ank lagi..
in case dpt rezeki gitu.
angkut jer cik sam sekali.
tak kose mak nak tggl!
ayu.. dia mmg tak de anak.. mungkin hubby dia ada komitmen lain kat tanah air.. dia terpaksa pi sendiri.. kalau ain laaaaa ish ish.. jenis gembeng dah.. kang nangis je laaa...
klu ena pun confirm meraung klu nk tinggalkan anak dan suami
ena.. tu laaa.. tabah kan orang yang sanggup buat gitu..
Post a Comment